استرس پس از تروما و راه های درمان آن

استرس پس از حادثه

نزدیک شدن به کسی که دچار تروما شده و از ان رنج می برد، می تواند تجربه ای دشوار و بی نظیر باشد.

به گزارش آلامتو به نقل از goodtherapy؛ علائم تروما به طور ناگهانی ظاهر می شوند و گاهی اوقات پس از یک حادثه ی ترسناک تا چندین سال در فرد باقی خواهند ماند. حتی علائم ممکن است به تدریج بیشتر و بیشتر نیز بشوند. شما ممکن است متوجه شوید که اینگونه افراد بیش از حد معمول ساکت و بی صدا هستند و یا برعکس احساسات خود را به طور ناگهانی و بسیار شدید بروز می دهند..

برخی از بازماندگان مبتلا به تروما به نظر غیر طبیعی می ایند. آنها ممکن است محتاج و دردمند به نظر برسند. یا ممکن است به طور کامل از زندگی عقب بمانند.

اگر چه علائم این بیماری ممکن است متفاوت باشد، پاسخ به تروما معمولا علت مشابهی دارد: علت این بیماری، پاسخ سیستم عصبی ای است که مورد تهدید قرار گرفته.

درک این موضوع که چه اتفاقی برای فرد مبتلا به استرس پس از سانحه رخ می دهد (معمولا به عنوان PTSD شناخته می شود) راه را برای محبت و ارائه ی راه حل های مناسب باز خواهد کرد. البته این موضوع را به خاطر داشته باشید که این مقاله یک مشاوره درمانی نیست و برای رفع این مشکل همیشه باید به دنبال یک روان درمانی کامل باشید.

البته می توانید از این مقاله به عنوان یک راهنمای کلی برای کمک به خانواده هایی که دچار چنین آسیبی شده اند کمک بگیرید.

تروما و استرس یک مفهوم مشابه نیستند. استرس پاسخ بدن به تهدید است – یک نوع فوران فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی همراه با تغییرات جسمی که به بقای فرد کمک می کند.

در واقع “استرس” می تواند به تجربیات ذهنی فرد اشاره داشته باشد: یعنی چگونگی احساس چالش در محیط و پاسخ بدن به ان.

تفاوت بین استرس و تروما به درجه ی ان ها بستگی دارد. همه تنش ها بد نیستند چرا که ما به چالش هایی نیاز داریم تا ما را تحریک کرده و به رشدمان کمک کنند.. از طرف دیگر، تروما (یا استرس پس از آسیب) به وضعیت داخلی بدن باز می گردد. این یک نکته ی بسیار مهم است و نشان می دهد که چرا چیزی که “شرایطی اضطراری” برای یک فرد به شمار می آید برای فرد دیگر ممکن است اینگونه نباشد.

تروما از در هم شکستن به وجود می اید – زمانی که شرایط محیطی از توانایی فرد خارج شده و فرد نتواند به آن ها رسیدگی کند تروما خود را نشان می دهد.

هنگامی که در هم شکستن اتفاق می افتد، بدن همانند زمانی که با استرس مواجه می شود به طور خودکار برای مقابله با تهدید شروع به واکنش نشان دادن می کند. با این حال، هنگامی که تهدید بیش از حد بزرگ باشد یا برای مدت طولانی به طول بینجامد و هیچ پاسخ مؤثری برای آن وجود نداشته باشد، تروما شروع خواهد شد.

نتیجه کلی این است که پاسخ بقای بدن فرد در برابر این تهدید بزرگ دارای عملکرد کارامدی نخواهد بود.

هنگامی که هیچ راهی برای عقب نشینی و یا فرار وجود نداشته باشد، به جای غیر فعال شدن، پاسخ بقا بیشتر به موقعیت مورد نظر می چسبد تا بتواند شرایط را به حالت متعادلش باز گرداند اما هر چه تلاش ها بیشتر می شوند نتیجه کمتر خواهد بود، زیرا برخی از عملکردهای بدن مختل خواهند شد.

به عنوان مثال، ممکن است تغییرات ممتدی در فشار خون، ضربان قلب، هضم، تنش عضلانی، سطوح هورمونی و واکنش های احساسی رخ دهد و برخی از آن ها هرگز التیام نیابند.

هم تنش و هم تروما شامل فعال شدن چرخه واکنش به تهدید در بدن می باشند. این پاسخ بقا در تمام حیوانات مهره دار مشاهده می شود چرا که هنگامی که در معرض تهدید قرار می گیرند، مغز و بدن ناخودآگاه به دنبال یافتن راه چاره خواهند بود.

ابتدا مرحله ی درک تهدید (توقف، نگاه کردن، گوش دادن و غیره) اغاز می شود و پس از ان مرحله ی ارزیابی تهدید درک شده شروع می شود. سپس، براساس ارزیابی ها، یکی از تاکتیک های مبارزه، فرار و یا پنهان شدن انتخاب می شود.

اگر محرک دیگر یک تهدید به حساب نیاید شرایط موجود به حالت نرمال باز می گردد. وقتی استرس رخ دهد، غیر فعال سازی ان ممکن است. اما سرکوب تهاجمی باعث ناکارامد شدن سیستم غیر فعال سازی استرس خواهد شد.

مهمتر از همه، پاسخ های ناخودآگاه به تهدید معمولا، شدید و غیرارادی هستند. بنابراین مردم نمی توانند این پاسخ ها را کنترل کنند.

وقتی که تروما رخ می دهد، سیستم عصبی فرد ممکن است به طور غیرمستقیم نسبت به آنچه اتفاق می افتد، همانند شرایط پیشین پاسخ دهد. (این چیزی است که موجب می شود فرد به کرات شرایط تروماتیک را تجربه کند.)

پاسخ به استرس پس از سانحه اساسا جزو هشدارهای بدن برای بقا در نظر گرفته می شود لکن این نوع هشدار هرگز به طور کامل خاموش نمی شود. علاوه بر این پاسخ به استرس پس از سانحه بسیار سریع تر از اندیشه آگاهانه رخ می دهد. در واقع فعالیت شدید چرخه واکنش به تهدید، قشر مغز، یعنی ناحیه ای از مغز که مسئول تفکر منطقی و ارتباطات کلامی است را خاموش می کند.

به همین دلیل فردی که دچار استرس پس از سانحه شده، نمی تواند استدلال منطقی ای داشته باشد. این افراد ممکن است به معنای واقعی کلمه “بیش از حد عصبانی باشند.” این بدان معنی است که اکثر افراد مبتلا به استرس پس از سانحه عمدا نمی خواهند به چیزهایی که در محدوده اطرافشان قرار دارد پاسخ نا مناسبی بدهند اما ، واکنش های خودکار بدن، انها را مجبور به این کار می کند.

حتی وقتی که ترومای شدید باعث بروز پاسخ های بقای پس از سانحه نمی شود، فردی که سیستم عصبی آن در مرحله ای از چرخه واکنش به تهدید قرار دارد، احتمالا از این موضوع به شدت رنج خواهد برد. در نهایت، آن ها ممکن است برای محافظت از خود در برابر احساسات وحشتناکی که دارند بی احساس و کرخت شوند و بقیه در تلاش برای کنترل پریشانی خود در چرخه رفتارهای اعتیاد آورشان قرار می گیرند.

وقتی کسی که دوست داریم استرس پس از سانحه را تجربه می کند

دوستانی که این موضوع را درک می کنند می توانند با فرد، با شفقت و مهربانی رفتار کنند با این حال، این بدان معنی نیست که با رفتارهای مضر یا خطرناک مواجه شوند.

برخی از بازماندگان تروما ممکن است حتی ظاهر خود را بهبود بخشند، اما در زیر این ظاهر، هنوز مشکلات حل نشده و برخی پاسخ های نا بهنجار وجود دارد. ترومای حل نشده ممکن است در درون بدن فرد گسترش یابد و این امر باعث می شود که شخص در طول زمان مشکلات عاطفی و فیزیکی متعددی را تجربه کند. در نهایت علائم ممکن است پس از یک استرس نسبتا خفیف، باز هم سر باز کنند.

هدف نهایی درمان استرس پس از سانحه، تقویت نحوه ی غیر فعال سازی سیستم عصبی و بازگرداندن انعطاف پذیری این سیستم بدان است.. با این کار می توانید به جای آنکه تا حدی در گذشته بمانید، به لحظه فعلی به درستی پاسخ دهید. در زیر به چندین موردی اشاره خواهد شد که باید در هنگام کمک به دوستی که دچار ترومای پس از حادثه شده مد نظر قرار دهید.

دریافت کمک حرفه ای.

بعید به نظر می رسد که این بیماری بدون دریافت کمک حرفه ای درمان شود. متخصصانی که با بازماندگان تروما در ارتباط هستند از روش های تایید شده ای برای درمان این بیماران استفاده می کنند.

مراجعه به روانشناس برای مقابله با استرس پس از سانحه.

این کار شما را قوی تر خواهد کرد و نا امیدی و استرستان را کاهش خواهد داد. اطلاع از روش ها و نحوه ی مقابله با تروما می تواند درد و رنجتان را کاهش دهد.

تمرین خوب و مراقبت از خود.

مراقبت از خود به تنظیم ریتم بدن کمک می کند و احتمالا یک اثر آرامبخش و تثبیت کننده بر روی شما یا عزیزی که دچار ترومای پس از حادثه شده اند خواهد داشت. مراقبت از خود به شما کمک می کند تا رفتارهای مقابله ای سالم را بیاموزید و لذا احساس بهتری داشته باشید.

اما انتظار نداشته باشید که بازماندگان تروما به سرعت بتوانند بر مشکلاتشان غلبه کنند چرا که سیستم عصبی آن ها اجازه نخواهد داد که به این موضوع رسیدگی کنند زیرا بدنشان مدام فکر می کند که آن ها در شرایط اضطراری قرار دارند! در واقع آن ها می توانند به اندازه کافی “قوی” شوند اما، باید با سیستم عصبی خود که دیگر به حالت قبل باز نخواهد گشت یک عمر کنار بیایند. چرا که این بیماری درمان قطعی ای ندارد.

درمانگران فقط می توانند به بهبود شرایط بیماران کمک کنند و این بدان معنی است که این بیماران یاد بگیرند تا حالت تهاجمی را کنار گذاشته و آرامش بیابند. رعایت این موارد، پایه های درمان تروما را فراهم می کند.

شما باید سعی کنید به طور مداوم در مورد آسیب وارده صحبت کنید وگرنه درمان کمکی نخواهد کرد. در غیر این صورت، علائم تروما همچون سیلی سیستم عصبی تان را نابود خواهد کرد و لذا بیشتر و بیشتر در آن غرق خواهید شد. این ها دلایلی هستند که لزوم استفاده از امدادهای تخصصی را اشکار می سازند. این رویکرد اغلب برای کسی که مدام حادثه را به یاد می اورند و یا احساس می کنند در تروما گیر افتاده اند مفید می باشد.

از فردی که احساس می کند در تروما اسیر شده بخواهید تا خوب به آنچه که در اطرافش جریان دارد گوش دهد. آنها باید چشم ها و گوش هایشان را تقویت کنند تا مدام به یاد حادثه ای که برایشان اتفاق افتاده نیفتند.

حمایت از بازماندگان به ان ها امنیت خواهد داد. ما دوست داریم به کسانی که دوستشان داریم کمک کنیم و شاهد رنج و عذابشان نباشیم.. بنابراین فکر کردن به چیزی که باعث شود یک فرد احساس امنیت کند به احتمال زیاد میزان شدت تروما را در وی کاهش خواهد داد.

کسی که رها شده ممکن است به افرادی که غم خوارش باشند نیاز داشته باشد. فردی که در معرض حمله بوده، ممکن است به تنهایی و یا فضای شخصی بیشتری نیاز داشته باشند. بنابراین آگاهی از حادثه می تواند در تشخیص نوع درمان موثر باشد و به بهبودی فرد کمک کند.

در برخی از دوره های درمان تروما، ممکن است به نظر رسد که افراد به طور موقت در معرض خطر ابتلا به اضطراب و یا افسردگی قرار گرفته اند. لکن روند کلی باید در مسیر ارتقای بهبودی و سلامت فرد باشد.